"راستی شنیدم یکی از بازیکنان فوتبال کشور برای پیوستن به تیمی قرار است امسال نزدیک به یک میلیارد تومان پول بگیرد...ولی من امروز زنی را دیدم که چادر بر روی صورتش کشیده بود و از جلوی یک میوه فروشی میوه های ترک خورده را جمع می کرد... " این پاراگراف را در انتهای یک یادداشت نوشتم...عزیزی از نگارنده پرسید که این پاراگراف آخر واقعیت دارد یا برای احساسی کردن گزارشت به آن پرداختی؟!خنده ام گرفت و به وی گفتم یا از خانه بیرون نمی روید یا چشمانتان را بر روی برخی واقعیت ها می بندید...

طبق عادت چند سالی است که روزی حداقل دو بار اخبار ورزشی سایتها و پایگاههای خبری را می خوانم و در این ایام هم به خاطر علاقه ام به فوتبال و به واسطه قرار گرفتن در روزهای آغازین لیگ برتر و پشت سر گذاشتن فصل به اصطلاح نقل و انتقالات بیشتر پیگیر اخبار مربوطه بودم...چند روزی در اخبار مختلف و متعدد دیدم دو باشگاه کشور که با پول بیت المال اداره می شوند سر یک بازیکن چنان درگیرند که خلاصه سوژه رسانه ها شدند و طرف مقابل هم می گوید که اگر دویست و پنجاه میلیون تومان ندهید ما رضایت نامه نمی دهیم...بله دویست و پنجاه میلیون تومان ناقابل...آنهم فقط برای گرفتن رضایت نامه ...خلاصه که چی آخرش هم توافقی می کنیم و خلاصه تمام مشکلات ورزش حل است!

البته به شخصه متوجه نشدم در فوتبال مملکت ما سقف قرارداد معنی اش چیست ولی آنقدر حالی ام شد که یک نفر با مدرک سیکل برای یکسال فوتبال در لیگ کشور برای دریافت هشتصد میلیون تومان ناقابل به دنبال گریز از قانونهای مالیاتی و قانون رعایت سقف قرارداد است...و چند نفر را می شناسم که با مدرک کارشناسی ارشد از مدیران و معاونان آموزشی دانشگاهها خواهش و تمنا دارند تا دو ساعت درس بگیرند که به نحوی از مدرکشان استفاده کنند...

البته ما که بخیل نیستیم پنج میلیارد بگیرند ولی آیا در فوتبال ما که مردم برای رفتن به جام جهانی و فینال آسیا چندین سفره و سفر زیارتی نذر می کنند بازیکنانش مستحق ناز و ادا در آوردن در خصوص سقف و کف هستند؟اصلا خدایی اینهمه ورزشکار رشته های مختلف در کشور ما که در رشته های دیگر ورزشی سالانه چندین مدال طلا و نقره می گیرند دستمزدشان چقدر است؟؟!کشتی گیران و وزنه برداران ما دستمزدشان چقدر است؟یا اصلا همان خانمهایی که در المپیک کولاک کردند چقدر در سال درآمد از ورزش دارند؟

آقایان هم برای رفتن به صفحه سایتها و خبرگزاریها هر روز یک نفر را دعوت می کنند تا در خصوص سقف قراردادش سوال کنند که آیا رعایت کرده است یا نه؟ به نظر من که این حرکات جز توهین به شعور اینهمه فوتبال دوست چیزی دیگر به همراه ندارد... البته مطمئنا هم همه بازیکنان می گویند بله من از کودکی عاشق رعایت کردن سقف قراردادها بودم و مدیران هم مبالغ چندصدمیلیونی را به عنوان پاداش به حساب دیگری می ریزند...اصلا ما که سفید امضا کردیم...قرارداد چیه؟؟من از بچگی عاشق تیم.....بودم و عکسش رو روی تخت خوابم می زدم.

حکایت جابه جا شدن اینهمه پول در فوتبالی که برای یک مقام آسیایی همه را جان به لب می کند در نوع خود جالب است...البته در این نگارش قصد پرداختن صرف به این موضوع را نداریم چون نیازمند ساعتها تحقیق و بررسی است و فوتبال به اصطلاح حرفه ای ما از حرفه ای بودن فقط شماره لاتین روی پیراهنهایش بخوبی رعایت می شود...فقط این مسئله فکرم را مشغول می کند داراها دارتر و ندارها بیچاره تر ...

در خصوص متکدیان خیابانی بارها یادداشتهایی از نگارنده و همکاران در رسانه ها منعکس شد و البته ظاهرا هم هیچ تاثیری نداشت...البته زیاد هم مهم نیست که یادداشتهای موثری داشته باشیم...اصلا هم مهم نیست که این متکدیان سیمای شهرهای توریستی و گردشگری استان را به شکل بدی ترسیم می کنند...چند روز پیش خبر مسرت بخشی هم شنیدم که در برخی شهرهای مازندران متکدیان خارجی و وارداتی هم جولان می دهند...امروزه در کنار خیابانها...اماکن عمومی...بیمارستانها...قبرستانها از هر مدل متکدی که دوست داشته باشید می توانید ببینید...اما اینهم یک اشاره بود چون به هر حال زمانی خواهد رسید که یک متولی برای جمع آوری متکدیان پیدا شود...ما مرده و شما زنده...خلاصه محقق خواهد شد...

این هفته هم که گذشت روزی از آن روز خبرنگار بود...یکی از دوستان خبرنگار می گفت: زمانی که دانش آموز بودیم هر وقت ساک ورزشی در دست می گرفتیم که برای فوتبال برویم پدر صدا می کرد بنشینید درس بخوانید یک کوفتی بشوید ما هم به ناچار بر می گشتیم و درسی می خواندیم و دوستان ما هم رفتنند فوتبال و سالی بخور و نمیر چندصد میلیونی گیرشان می آید...ما نشستیم و خواندیم و همان حرف پدر شد که به راستی کوفتی شدیم و الان منتظریم تا هدیه روز خبرنگار را بگیریم و قبض آب و برق پرداخت کنیم...حق درصد ما 20درصد بود که 30 درصد شد و دوستم که امسال در فلان تیم بازی می کند قرار است هشتصد و پنجاه میلیون بگیرد...چند صد میلیون هم بابت پاداش و حقوق و مزایا می گیرند که حدود یک میلیارد تومان می شود...
بله...اینچنین بود که انتهای یادداشت قبلی ام نوشتم... " راستی شنیدم یکی از بازیکنان فوتبال کشور برای پیوستن تیمی قرار است امسال نزدیک به یک میلیارد تومان پول بگیرد...ولی من امروز زنی را دیدم که چادر بر روی صورتش کشیده بود و از جلوی یک میوه فروشی میوه های ترک خورده را جمع می کرد... "

انتهای یادداشت دیگر صحبت از یک متکدی نیست...انسانی آبرومند که برای گذران زندگی چادر بر چهره کشیده که شاید از لابه لای میوه های ترک خورده بتواند با نازلترین قیمت میز خانه را رنگین کند و یا شاید خواسته کودکش را که صبح هنگام به محض خروج چادر مادر را می کشید و میوه ای را مطالبه می کرد پاسخ داده باشد...

ایکاش کسانی که بابت یکسال میلیاردها تومان پول می گیرند در کوچه های شهر و دیارشان نگاهی هم به کسانی داشته باشند که در زیر بار فشارهای مالی کمر خم کرده اند...برخی از اهالی خبر و رسانه را می شناسم که روزی بیش از دو 90 دقیقه می دوند و روزگار را به سختی می گذرانند...بارها نیز سخن از حمایت از این قشر مطرح شده ولی هر بار مقطعی و گذرا به این موضوع نگاه شد...شرایط خبرنگاران نیز در نوع خود جای حرف بسیار دارد...ایکاش تیمی شبیه آنانی که به سقف قرارداد بازیکنان در فوتبال کشور می پردازند به کف درآمد خبرنگاران و اهالی رسانه ها می پرداختند...

ماه رمضان است و وقتی سر سفره رنگین افطار می نشینیم ایکاش به سقف قراردادهای همسایه هایمان بی تفاوت نباشیم...روزه داری فقط در تحمل گرسنگی نیست...به تمرین معرفت و مردانگی هم هست...کمی هم نگاهمان را به سمت کسانی ببریم که با رعایت حجب و حیا و حفظ آبرو با سیلی صورت خودشان را سرخ نگاه می دارند...

امروز در بانک شخصی را دیدم که به بغل دستی پز می داد که اگر پولهایم را از حساب بانکی هایم بیرون بکشم مدیران بانک یک هفته می آیند جلوی خانه ام به التماس می نشینند...بیرون که آمدم عده ای را دیدم که در صف طولانی عابر بانکها برای گرفتن یارانه های خود لبخند می زدند...!!!